Το εναρκτήριο θέαμα των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού ήταν μια έκφραση απογοήτευσης και μηδενισμού

Η νέα μεταλλαγμένη έννοια της «ανεκτικότητας» στη σύγχρονη κοινωνία έχει ως γλωσσικό της πρόσημο τη βουβή που προκαλεί ο μηδενισμός και η ασημαντότητα. Αυτό μας δίδαξε το εντυπωσιακό θέαμα της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού (2024). Ο καλλιτεχνικός διευθυντής τους, εμπνευσμένος από έναν διεισδυτικό σουρεαλισμό, απεικόνιζε ιστορία, κοινωνία, θρησκεία, πολιτική και όλα τα ανθρώπινα γεγονότα με μια συγκεκριμένη αναφορά στην ερμηνεία της σημερινής εποχής. Ένας «εν εξελίξει κόσμος» που εμφανίστηκε με ένα ακατανόητο και απροσδιόριστο πρόσωπο, φτιαγμένο για «κοινωνικά ευαίσθητες μειονοτικές ομάδες», προβάλλοντας «ανεκτικότητα», δηλαδή την αποδοχή των πάντων και την ισοπέδωση του μέτρου, των αρχών και των αξιών. Έδειξε σεβασμό, με μυθιστορηματικό τρόπο, σχεδόν αποκλειστικά στη Γαλλική Επανάσταση και σε ορισμένες στιγμές που τίμησαν τον άνθρωπο διαχρονικά.

Το θέαμα αυτής της τελετής έναρξης δεν είχε ως θέμα τον πολιτισμό, τους ανθρώπους και τη μεγάλη ιστορία των Γάλλων, ενώ αγνόησε τις δομικές αξίες των Ολυμπιακών Αγώνων, την ιστορία τους και τη γέννησή τους ως θρησκευτική εκδήλωση αφιερωμένη στον Μεγάλο Θεό. , Ο Δίας. Παρομοίως, υποσκεύασε επίσης τη νέα θρησκεία του Ιησού του Μεγάλου. Παρουσίασε τον Μυστικό Δείπνο ως ένα βακχικό τραπέζι εκπροσώπων μειονοτικών ομάδων, των οποίων τα μέλη απαιτούν όχι απλώς την ανοχή της κοινωνίας, όχι απλώς την αναγνώρισή της, αλλά την απερίφραστη κυριαρχία και επιβολή του δικού τους τρόπου ζωής συνολικά. Και προς αυτή την κατεύθυνση, αυτές οι «κοινωνικά, μειονοτικές ομάδες» στρατολογούν ακόμη και Προέδρους Πολιτειών και έχουν ήδη κατακλύσει με την επιρροή τους τα τηλεοπτικά στούντιο στις δυτικές κοινωνίες, άλλοτε ως διευθυντές και παρουσιαστές και άλλοτε ως «στελέχη» της διοίκησης των καναλιών.

Η παρέμβαση της Καθολικής Εκκλησίας και σε αυτή την περίπτωση ήταν ελλιπής και χαλαρή, γιατί γενικά ο χριστιανισμός, παγκοσμίως, περνάει μεγάλη κρίση. Το ποσοστό των ομολογουμένων άθεων πλησιάζει το 39%, στο οποίο, αν προσθέσουμε τους οπαδούς του αγνωστικισμού, τους αγνωστιαρχικούς και άλλους αμφισβητούμενους, όσοι έχουν ζωντανό θρησκευτικό αίσθημα, είναι πλέον, δυστυχώς για μια δομημένη κοινωνία, μια θλιβερή μειοψηφία.

Η νωχελική αντίδραση ιδιωτών και φορέων, ευαισθητοποιημένων πολιτών, στην πολυδάπανη φιέστα της έναρξης των Αγώνων, που αφέθηκε άναρχα στη διάθεση των αρμόδιων «καλλιτεχνικών» διευθυντών και στην «οξυδέρκεια» των κρατικών στελεχών που υπέγραψαν τη χορηγία. Τα κονδύλια για την υλοποίηση του έργου, όχι μόνο θα πρέπει να προκαλούν ανησυχία, αλλά πρέπει πλέον να γίνουν κοινωνική συνείδηση ότι πλησιάζει το τέλος του μεγάλου κύκλου κοινωνικής ανάπτυξης όπως τον ξέρουμε.

Η κοινωνία μας βιώνει ραγδαίες εξελίξεις στην τεχνολογία, απρόβλεπτες αλλαγές και έντονη επιθυμία για πρόοδο. Ωστόσο, αυτές οι εξελίξεις είχαν ως αποτέλεσμα την περιφρόνηση των θρησκευτικών πεποιθήσεων, την καταστροφή ιστορικών ορόσημων και τη μείωση του αισθήματος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας. Από τη μια πλευρά, υπάρχει μια άνοδος στις ριζοσπαστικές ιδεολογίες που επηρεάζονται από τον ασιατικό ισλαμικό εξτρεμισμό, και από την άλλη, υπάρχουν μειονοτικές ομάδες που προωθούν τη δική τους ατζέντα υπό το πρόσχημα της «ανεκτικότητας». Αυτές οι ενέργειες μπορούν να θεωρηθούν παρεμβατικές και ασέβεια προς τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η πρόσφατη τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού παρουσίασε μερικά από αυτά τα αμφιλεγόμενα στοιχεία, αξιοποιώντας την ηθική και ιστορική σημασία των Αγώνων και τις διαχρονικές αξίες της αρχαίας Ελλάδας.

Εξάλλου, συμβάλλουν σε αυτόν τον κοινωνικό σφετερισμό από μέλη κοινωνικών μειονοτήτων που έχουν μόνο ως αφετηρία την «ανοχή», αφού ιδανικό τους είναι ο μετασχηματισμός της ανθρώπινης οντολογίας, αλλά και από όλους τους απαθείς και μη συμμετέχοντες πολίτες στις εκδηλώσεις της κοινωνίας των πολιτών. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών παραμένει απαθής και αμέτοχος και γίνεται απλώς μάρτυρας αυτών των κοινωνικών αλλαγών, που ουσιαστικά τορπιλίζουν τις αρχές και τις αξίες μιας κοινωνίας που για χιλιάδες χρόνια, παρά τα όποια προβλήματα, έχει αντισταθεί στις ανθρώπινες θηριωδίες και την τάση του ανθρώπου για απληστία και καταναλωτισμό. .

Η παγκόσμια νοοτροπία που διαμορφώθηκε ως αποτέλεσμα της τεχνολογίας και του καταναλωτισμού παραμένει άκρως προκλητική, τουλάχιστον τα τελευταία σαράντα χρόνια. Αυτό παρήγαγε μια νοοτροπία μηδενισμού, αντιφατικού αναρχισμού, κοινωνικής απαξίωσης θεσμών και αξιών, στην εκπαίδευση και τις οικογενειακές αρχές.

Ο καταναλωτισμός και η άτακτη χρήση της τεχνολογίας οδήγησαν, γενικά, τον άνθρωπο σε αυτό που ο Μεξικανός ποιητής Οκτάβιο Παζ θεωρεί «απασχολούμενο μηδενισμό» ή σε αυτό που ο Κορνήλιος Καστοριάδης δηλώνει ως «ασημαντότητα». Εσωτερικά, η ευημερία, ο καταναλωτισμός και η στάση απέναντι στα επιτεύγματα της σύγχρονης κοινωνίας οδήγησαν σε έναν επαναπροσδιορισμό της ανθρώπινης συμπεριφοράς, στο πλαίσιο ενός γενικότερου κομφορμισμού, ο οποίος επέφερε την απενεργοποίηση και αδρανοποίηση των πολιτών που μπορούσαν να διαμορφώσουν μια αυτοσυντηρούμενη και αυτοσυντηρούμενη. εξαρτώμενη κοινωνία.

Η αφθονία των αγαθών γέννησε την ανοησία και οδήγησε σε αυτό που ο Οκτάβιο Παζ αποκάλεσε «γενική παθητικότητα» και μετέτρεψε τους συγκροτούμενους ανθρώπους σε «μάζες χωρίς θέληση και χωρίς προορισμό». Ο Κορνήλιος Καστοριάδης θα χαρακτήριζε αυτή την κατάσταση ως «σχεδόν μια στάση χαζού στον καταναλωτικό και τηλεοπτικό αυνανισμό». Πρόκειται για τον πολίτη που μεταλλάσσεται σε παρατηρητή καταναλωτή, σε ιδιώτη, που κοροϊδεύει κατά τον Αριστοτέλη. Κοινωνίες χωρίς μάθηση, κοινωνίες εκπαιδευμένες από τεχνοκράτες αλλά χωρίς εκπαίδευση είναι κοινωνίες χωρίς ευαίσθητους πολίτες, χωρίς συμμετέχοντες πολίτες, κοινωνίες με καταρτισμένα άτομα που θα είναι οι πρώτοι που θα ισοπεδωθούν από την επερχόμενη καταιγίδα της ρομποτικής. Ο συνειδητός πολίτης δεν δέχεται να αντιμετωπίσει το μέλλον χωρίς ευαισθησία, όπως μας διδάσκει ο Σοφοκλής (Σοφοκλής, Αντιγόνη, τ. 359).

Έχουμε όμως συνειδητοποιημένους πολίτες; Δεκάδες χιλιάδες παιδιά σκοτώνονται από την ανοησία των φανατικών ορδών σε πολέμους και «στρατιωτικές επιχειρήσεις» εδαφικής βουλιμίας και θρησκευτικού φανατισμού. Καταδικασμένοι για εγκληματικές πράξεις και χρεοκοπίες, απρεπείς πολιτικοί εμφανίζονται ως μελλοντικοί πρόεδροι ισχυρών χωρών. Οι πύραυλοι έχουν γίνει σχολεία συγκομιδής κομφετί γάμου και γήπεδα ποδοσφαίρου, τα drones και τα μπαλόνια θανάτου κυριαρχούν στους ουρανούς ως διπλωματικοί μηχανισμοί ύφεσης. Ο γειτονικός Πρόεδρος, έχοντας εισβάλει και κατέχει την Κύπρο για πενήντα χρόνια, απειλεί τώρα να εισβάλει στο Ισραήλ, τη Λιβύη, το Αζερμπαϊτζάν και τη Σομαλία. Ο υποψήφιος πρόεδρος και πρώην πρόεδρος υποστήριξε ότι τα άτομα με αναπηρία πρέπει να σκοτώνονται για εξοικονόμηση πόρων… Σε τέτοιους παραλογισμούς, ποια είναι η αντίδραση των λογικών πολιτών μας, των ευαίσθητων δημοσίων αξιωματούχων, των πολιτικών (όχι των σόουμαν), των διανοουμένων, των πνευματικών ηγετών, των ανθρώπων των τεχνών και των γραμμάτων , ποιητές και φιλόσοφοι;

Αρθρο του καθηγητή Αναστάσιου Μ. Τάμη στην ομογενειακή σελίδα της Αυστραλίας The Greek Herald