Από το βιβλίο «Ες Παγάν...» του Βλάση Γ. Ρασσιά

O Βλάσσης Ρασσιάς “έφυγε” το 2019, ήταν ένας σύγχρονος φιλόσοφος και συνιδρυτής του Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών, είχε δώσει περισσότερες από 100 διαλέξεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό με θέμα την κοσμοαντίληψη και τον πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων, κείμενα και συνεντεύξεις του έχουν δημοσιευθεί σε πολλά λογοτεχνικά, φιλοσοφικά και κοινωνιολογικά περιοδικά και επιθεωρήσεις της Ελλάδος και του εξωτερικού, ενώ ήταν και πολυγραφότατος έχοντας εκδώσει αρκετά βιβλία μέσα από τις εκδόσεις “Ανοιχτή Πόλη”.

Στο Βιβλίο «Ες Παγάν...» (εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη, 2001) μας μιλάει για τις Τέσσερεις Βασικές Κσμοθεάσεις:

Α) Μονοθεϊσμός: Η θέση του δεν έχει να κάνει με τον αριθμό των Θεών, αλλά με το ότι τοποθετεί το Δημιουργικό Αίτιο έξω από τον Κόσμο, άρα έχουμε δημιουργία εκ του μηδενός, άρα ο Κόσμος έχει αρχή και συνεπώς θα πεθάνει σε κάποιο μελλοντικό χρονικό σημείο. Τους νόμους που διέπουν τον Κόσμο, τους έχει θέσει το εξωτερικό (και μόνο αιώνιο) Αίτιο, το οποίο δικαιούται να ασκεί αυταρχία προς το δημιούργημά του.

Β) Αθεϊσμός - Υλισμός: Μία σχετικά πρόσφατη θέση. Κατ' αυτήν, ο Φυσικός Κόσμος (υλικός) είναι η μόνη πραγματικότητα. Δεν δημιουργήθηκε από κανένα εξωτερικό Αίτιο και υπάρχει, κινείται και εξελίσσεται μηχανικά, δίχως την ύπαρξη ανωτέρων συνειδήσεων μέσα σε αυτόν ή έξω από αυτόν (κατά προέκταση ούτε ο ίδιος μπορεί να έχει συνείδηση).

Γ) Πανθεϊσμός: Η θέση του αναγνωρίζει, όπως και στην προηγούμενη Κοσμοθέαση, τον αιώνιο Κόσμο ως μοναδική πραγματικότητα. Εδώ όμως ο (αυτογέννητος) Κόσμος ταυτίζεται με τον Θεό που είναι παντού και διαπερνάει τα πάντα. Ο Κόσμος έχει συνείδηση. ΕΙΝΑΙ Θεός που δεν πληθύνεται όμως σε επιμέρους ατομικότητες με ιδιαίτερες λειτουργίες και ζώνες αρμοδιότητος, άρα δεν χρειάζεται λατρεία για να επικοινωνήσει κάποιος με αυτόν.

Δ) Πολυθεϊσμός: Εδώ όπως και πιο πάνω, ο Κόσμος (ως ζώσα ύλη) έχει αναδυθεί αφ' εαυτού και είναι αιώνιος. Δεν υπάρχει εξωτερικό δημιουργικό Αίτιο και εκ του μηδενός δημιουργία, οι Θεοί έχουν αντιθέτως γεννηθεί (ως πλήθυνση του Ενός σε ιδιαίτερες ενσυνείδητες Ενέργειες), μέσα από αυτόν για να εξυπηρετήσουν την δική του αέναη πορεία. Ο Άνθρωπος, ως κάτοχος και χρήστης του Λόγου, μπορεί να επικοινωνεί με τους τελευταίους, μέσω ιεροπραξιών, σε κάποιες μάλιστα παραδόσεις είναι εξελίξιμο είδος, λίγα σκαλοπάτια κάτω από τους Θεούς. Η ιεροπραξία ικανοποιεί αλλά και μορφώνει Θεούς και θνητούς σε σημείο που ανταλλάσσονται χαρακτηριστικά. Υπό αυτή την έννοια έχουμε ατομικές, οικογενειακές, φυλετικές ή εθνικές αποχρώσεις λατρευομένων Θεών.

Πηγή: Ανοιχτή Πόλη