Γιατί οι πολιτικές οργανώσεις παρασύρονται πάντα προς τα αριστερά: Ο νόμος του O'Sullivan

Καθώς το Κόμμα των Πειρατών στράφηκε αργά προς τα αριστερά στην πολιτική, γνώρισα τον νόμο του O'Sullivan, ο οποίος δηλώνει ότι οι οργανώσεις που δεν δηλώνουν ξεκάθαρα την θέση τους θα παρασυρθούν αναπόφευκτα προς την πολιτική αριστερά. Ο νόμος αυτός δεν εξηγεί αυτό το φαινόμενο, αλλά νομίζω ότι μπορώ.

Το Κόμμα των Πειρατών ήταν μοναδικό στη σύνθεση των ακτιβιστών του. Ενώ οι περισσότερες πολιτικές οργανώσεις μπορούν να σχεδιάσουν τις πολιτικές στάσεις των ακτιβιστών τους σε μια καμπύλη καμπάνας στην πολιτική κλίμακα από αριστερά προς τα δεξιά, δηλαδή, η οργάνωση μπορεί να εντοπίσει μια ξεκάθαρη κορυφή και κεντρική μάζα όπου βρίσκονται πολιτικά, το Κόμμα Πειρατών είχε αντί αυτού εντελώς άδεια κοιλότητα στη μέση, με κύματα να πέφτουν στον αριστερό και τον δεξιό τοίχο στο διάγραμμα του φάσματος από αριστερά προς τα δεξιά.

Είχαμε τους πιο ένθερμους αναρχοκαπιταλιστές και τους πιο ένθερμους αναρχοκομμουνιστές. Την ίδια στιγμή. Συνεργαζόμενοι. Αυτό ήταν μάλλον κάτι σαν πολιτική αρχή. Μου επέτρεψε επίσης να δω διαφορές μεταξύ αυτών των δύο ομάδων που δεν ήταν ξεκάθαρες από την αρχή και που θα μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί οι οργανισμοί απομακρύνονται με την πάροδο του χρόνου.

Ο νόμος του O'Sullivans αναφέρει ότι κάθε οργανισμός που δεν είναι ρητά δεξιός στην πολιτική θα αλλάξει με την πάροδο του χρόνου για να γίνει αριστερός. Υπάρχουν κάποιες υποθέσεις ως προς το γιατί, συμπεριλαμβανομένης της παρατήρησης ότι οι δεξιοί άνθρωποι ανέχονται και υποδέχονται ακόμη και αριστερούς σε μια κατά τα άλλα αντιπολιτική οργάνωση, αλλά ότι οι αριστεροί γενικά δεν ανέχονται τους δεξιούς. Αν και μπορεί να γίνει αυτή η παρατήρηση, πιστεύω ότι δεν αρκεί για μια ολόκληρη οργάνωση να αλλάξει πολιτικά. Η εξήγηση είναι πολύ πιο απλή και έχει κρυφτεί σε κοινή θέα για όλους.

Οι αριστεροί πιστεύουν στην κολεκτιβοποίηση. Πιστεύουν ότι το μεγαλύτερο καλό θα έχει προτεραιότητα έναντι των επιθυμιών του ατόμου και οργανώνονται για να το πετύχουν αυτό. Αντίθετα, δεν αισθάνονται σαν στο σπίτι τους όταν κάποιος τους λέει να προωθήσουν έναν σκοπό με όποιον τρόπο οι ίδιοι πιστεύουν ότι είναι καλύτερος στην ατομική τους κατάσταση.

Οι δεξιοί άνθρωποι είναι ατομικιστές. Πιστεύουν ότι το μεγαλύτερο καλό, ακόμη και για τους ανθρώπους που βρίσκονται στη χειρότερη κατάσταση, επιτυγχάνεται καλύτερα με το να δοθεί στα άτομα όσο το δυνατόν πιο ελεύθερη κυριαρχία, έτσι ώστε να υπάρξει καινοτομία και δημιουργικότητα. Αντίθετα, δεν αισθάνονται σαν στο σπίτι τους όταν κάποιος προσπαθεί να τους υπαγορεύσει τι να κάνουν και τι να μην κάνουν.

Αυτό είναι σχεδόν οδυνηρά σαφές όταν εργάζεστε και με τις δύο ομάδες ταυτόχρονα σε μια πολιτική οργάνωση. Α, ναι, αυτή είναι η μαγική λέξη, ακριβώς εκεί. Οργάνωση. Ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός, συγκεκριμένα. Ξέρετε πώς λειτουργούν αυτά;

Βασικά ανεξαιρέτως, διοικούνται ως γενική συνέλευση, όπου οι άνθρωποι εκλέγονται σε θέσεις και οι αποφάσεις λαμβάνονται με πλειοψηφία.

…oι αποφάσεις λαμβάνονται με πλειοψηφία.

Μου έγινε οδυνηρά σαφές ότι η μορφή μιας ουδέτερης συσχέτισης -η μορφή που έχουμε ή είχαμε αποδεχθεί ως ουδέτερη- δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτα τέτοιο. Αποδεικνύεται ότι ένας οργανισμός που λαμβάνει συλλογικές αποφάσεις προωθεί ανθρώπους που τους αρέσει η συλλογική λήψη αποφάσεων και απομακρύνει άτομα που προτιμούν ατομικές πρωτοβουλίες.

Η ένωση με το διοικητικό της συμβούλιο, τη γενική συνέλευση και τις ψήφους της πλειοψηφίας δεν είναι ουδέτερη. Σπρώχνει τα μέλη της προς τα αριστερά, λόγω της ίδιας της φύσης, επιλέγοντας αυτούς που απολαμβάνουν τη συλλογική λήψη αποφάσεων και τη διαδικαστική απάτη και περιθωριοποιώντας όσους προτιμούν τις ατομικές πρωτοβουλίες .

Γι' αυτό, αν ίδρυα μια νέα πολιτική οργάνωση σήμερα, δεν θα χρησιμοποιούσα ποτέ την παραδοσιακή μορφή Μη Κερδοσκοπικού Συλλόγου, γιατί δεν είναι ουδέτερη και θα καταστρέψει το αρχικό όραμα που είχατε.

Για τον ίδιο λόγο, έχω αρχίσει να είμαι σκεπτικιστής για τα κεντροδεξιά πολιτικά κόμματα που διοικούνται από αυτήν την πλειοψηφία. Ποτέ δεν θα είναι τόσο ισχυροί όσο μπορούν, αν είχαν οργανωθεί από μεμονωμένες πρωτοβουλίες — επειδή ανταγωνίζονται τα αριστερά πολιτικά κόμματα που αισθάνονται σαν στο σπίτι τους σε αυτή τη μορφή οργάνωσης, την οποία συνήθως ανέθεταν να είναι ο κανόνας Ολοι.

Άρθρο του Rick Falkvinge

(Ο Rick είναι ο ιδρυτής του πρώτου Pirate Party στη Σουηδία)