Δημοκρατία της Νήσου των Ρόδων: Η απίθανη ιστορία του μηχανικού που έφτιαξε το δικό του κράτος

Στο άρθρο μου αυτό θα διαβάσετε για το νησί των Ρόδων, το μικροέθνος που χτίστηκε 6 ναυτικά μίλια μακριά από το Ρίμινι της Ιταλίας από τον μηχανικό Τζόρτζιο Ρόζα. Το τεχνητό νησί κατασκευάστηκε το 1968 και είχε βραχύβια διάρκεια. 

Το Νησί των Ρόδων (Repubblica dell'Isola delle Rose‎‎), όπως ονομάστηκε, είχε σημαία, γραμματόσημα, επίσημη γλώσσα και κυβέρνηση. Και το σημαντικότερο. Την υποστήριξη δεκάδων χιλιάδων πολιτών τόσο στην Ιταλία όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αποτελούσε έμπνευση του μηχανικού Τζόρτζιο Ρόζα (Giorgio Rosa) χρηματοδότησε την κατασκευή μιας πλατφόρμας 400 square metres (4,300 sq ft) που στηριζόταν σε από εννέα πυλώνες, και την εξόπλισε με μια σειρά από εμπορικά καταστήματα, όπως ένα εστιατόριο, μπαρ, νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, κατάστημα με σουβενίρ και ένα ταχυδρομείο. Ορισμένες αναφορές αναφέρουν επίσης την παρουσία ενός ραδιοφωνικού σταθμού, αλλά αυτό δεν έχει επιβεβαιωθεί.

Ο Τζόρτζιο και Γκαμπριέλα Ρόζα

Η σημαία της Νήσου των Ρόδων

Η τοποθεσία της Νήσου των Ρόδων

Η κατασκευή χτίστηκε 12 χιλιόμετρα από την ακτή του Ρίμινι, λίγο πιο πέρα από τα ιταλικά χωρικά ύδατα, πράγμα που σήμαινε ότι ήταν εκτός ελέγχου των αρχών. Ο Ρόζα έγινε πρόεδρος και το ανακήρυξε ανεξάρτητο κράτος στις 1η Μαΐου 1968. Αυτό έφερε την ενόχληση των Ιταλικών αρχών γιατί είχε χτιστεί χωρίς άδεια και επωφελούνταν από τον τουρισμό ενώ ταυτόχρονα απέφευγε τους φορολογικούς νόμους. Εκτός από τον ισχυρισμό ότι το νησί χρησιμοποιήθηκε για ποτό και τυχερά παιχνίδια, ορισμένοι πολιτικοί πρότειναν ακόμη και ότι το νησί αποτελούσε απειλή για την εθνική ασφάλεια και θα μπορούσε να παρέχει κάλυψη στα σοβιετικά πυρηνικά υποβρύχια, σε μια προσπάθεια να βλάψει τη φήμη του. Επίσης, είχε και υπουργικό συμβούλιο αποτελούμενο από τους Maria Alvergna ως Υπουργό Οικονομικών, Carlo Chierici ως Υπουργό Εσωτερικών και Cesarina Mezzini ως Υπουργός Εξωτερικών. Μόλις 55 ημέρες μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του νησιού, οι Ιταλοί έστειλαν στρατιωτικές δυνάμεις για να αναλάβουν τον έλεγχο του. Μετά την απομάκρυνση του Ρόζα και του υπουργικού τπυ συμβουλίου, τον Φεβρουάριο του 1969 δύτες τοποθέτησαν δυναμίτη και ανατίναξαν την θαλάσσια πλατφόρμα. 10 μέρες αργότερα, μια καταιγίδα βύθισε την κατασκευή εντελώς. Σήμερα τα απομεινάρια του βρίσκονται στον βυθό της Αδριατικής θάλασσας. Ο Ρόζα τότε δήλωσε ότι ήταν ο «μόνος πόλεμος που κέρδισε ποτέ η Ιταλία».

Κατά την διάρκεια της κατασκευής το 1967

Η πλατφόρμα χτίστηκε σε διάρκεια 6 μηνών, ο Ρόζα μαζί με 4 φίλους του και μια πολύ μικρή ομάδα εργαζομένων, ο ίδιος ήταν πολύ περήφανος για την τεχνολογία που είχε εφεύρει για να την κατασκευάσει. 

Αυτό που ονειρευόταν ήταν να φτιάξει μία κρατική οντότητα στην οποία οι άνθρωποι θα ζούσαν ελεύθερες ζωές μακριά από άγχη και καταπιέσεις. Το πρόταγμα αυτό σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη προβολή που πήρε το εγχείρημα από τα ΜΜΕ, τράβηξε το ενδιαφέρον πολλών ανθρώπων -κυρίως νεαρών- που ανήκαν σε μία καταπιεσμένη γενιά του πολέμου του Βιετνάμ.

Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι στον χαρακτηρισμό μικροέθνη δεν περιλαμβάνονται αποσχιστικά κινήματα αλλά οντότητες που η κύρια ύπαρξή τους υποστηρίζεται κυρίως από δημοσιεύσεις των δημιουργών τους ή σε διαδικτυακή παρουσία. 

Η δημιουργία ενός μικροέθνους βασίζεται στην Σύμβαση του 1933 για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των κρατών, επίσης γνωστή ως “Σύμβαση του Μοντεβιδέο”. 

Αυτοί είναι οι βασικοί κανόνες που ορίζονται στο άρθρο 1 της Σύμβασης: 

• Ένας μόνιμος πληθυσμός
• Μια καθορισμένη περιοχή
• Κυβέρνηση
• Η ικανότητα να συνάπτει σχέσεις με τα άλλα κράτη
• Το υπόλοιπο των πρώτων δέκα άρθρων εξηγεί ότι η ύπαρξη ενός κράτους είναι ανεξάρτητη από την αναγνώριση από άλλα κράτη και είναι ελεύθερη να ενεργεί για λογαριασμό του, αλλά και ότι κανένα κράτος δεν είναι ελεύθερο να παρεμβαίνει στις υποθέσεις ενός άλλου.

Η Δημοκρατία της Νήσου των Ρόδων, είχε μόνιμο πληθυσμό, υπήρχε η καθορισμένη περιοχή, είχε Κυβέρνηση, ενώ προσπαθούσε να συνάψει σχέσης με την γειτονική Ιταλία, ενώ δεν αναγνωρίστηκε ποτέ επίσημα ως κυρίαρχο κράτος από καμία χώρα του κόσμου, εκδίδε διαβατήρια, ενώ η επίσημη γλώσσα ήταν η Εσπεράντο, εξέδωσε γραμματόσημα, αλλά είχε και το δικό του νόμισμα, το Mill. Πιστεύεται ότι ο όρος εσπεράντο: Rozoj και στα ιταλικά rose‎‎ είναι δανεισμένος από το επώνυμο του Τζόρτζιο Ρόζα (Rosa).

Ο Ρόζα κρατώντας μια φωτογραφία της Νήσου των Ρόδων

Η αφίσα της ταινίας "Πλωτό Έθνος"

Το 2020, η συνδρομητική πλατφόρμα διαδικτυακών τηλεοπτικών υπηρεσιών Netflix, κυκλοφόρησε την ταινία "Πλωτό Έθνος" που βασίζεται στη Δημοκρατία της Νήσου των Ρόδων και σε σκηνοθεσία του Σίδνεϊ Σιμπίλια (Sydney Sibilia). 

Πριν από το θάνατό του το 2017, σε ηλικία 92 ετών, ο Ρόζα συναντήθηκε με τους κινηματογραφιστές και, μετά από λίγη πειθώ από την πλευρά τους, τους έδωσε την άδεια του να προσαρμόσουν την ιστορία για την οθόνη. Η ταινία που προέκυψε απεικονίζει την κατασκευή του νησιού και την άρνηση του Ρόζα να ενδώσει στις απαιτήσεις της ιταλικής κυβέρνησης για διάλυσή του. 

«Ο πατέρας μου ήταν μηχανικός και στην Ιταλία θα αρκούσε να τον περιγράψω έτσι για να καταλάβω τι άνθρωπος ήταν. Ήταν ένα πολύ ακριβές, λεπτομερές άτομο και πολύ οργανωμένο. Μηχανικός με τη σχεδόν γερμανική έννοια της λέξης. Εκτός από αυτή τη μικρή στιγμή τρέλας που τον έκανε να θέλει να φτιάξει μια πλατφόρμα για τον εαυτό του και μετά να την κάνει κράτος έξω από τα χωρικά ύδατα, κάτι που τον έκανε πρίγκιπα των αναρχικών». Ανέφερε ο Λορέντζο Ρόζα, γιος του Τζόρτζιο. 

Τα απομεινάρια της Νήσου των Ρόδων στην Αδριατική θάλασσα

«Έχω ένα τούβλο που το πήραν από εκεί οι αυτοδύτες και έγραψαν κάτι όμορφο πάνω του», συμπληρώνει, διαβάζοντας δυνατά την επιγραφή. «Είπαν: «Οι δύτες του Ρίμινι έχουν την τιμή να δώσουν πίσω το κομμάτι ενός ονείρου σε έναν ονειροπόλο».

Η προσαρμογή της ιστορίας από το Netflix αποτέλεσε μέρος της προσπάθειας της υπηρεσίας ροής να παράγει περισσότερους τίτλους εκτός από την αγγλική γλώσσα.