Περί Αιγιαλού και Παραλίας: Το Κίνημα της Πετσέτας

Τους τελευταίους δυο μήνες έχει ξεσπάσει ένα κίνημα για την απελευθέρωση των παράλιων από τους ιδιοκτήτες των beach bar και την μεγάλη έκταση που πιάνουν σε αυτές. Σταδιακά με τα χρόνια της κρίσης και τον Ελληνικό λαό να δυσκολεύεται να πραγματοποιεί τα καλοκαιρινά του μπάνια, ένα κίνημα για την απελευθέρωση των παράλιων ξεκίνησε αρχικά από την Πάρο και μετά σε όλη την Ελλάδα και ειδικά στα τουριστικά μέρη όπως η Μύκονος και η Χαλκιδική, για την Σαντορίνη δεν ακούσαμε κάτι, μάλλον γιατί οι περισσότεροι απλά ταξιδεύουν για το πανέμορφο ηλιοβασίλεμα.

Όμως, το πρόβλημα με τους αιγιαλούς και τις παραλίες είναι ένα θέμα που απασχόλησε το σύγχρονο Ελληνικό κράτος από το 1837! Σύμφωνα με τον νόμο «Περί Διακρίσεως Κτημάτων» ορίζει ότι: «όχθαι και αιγιαλοί είναι η περιστοίχουσα των θαλασσών ή τους ποταμούς καθόσον μέρος βρέχεται από τα μέγιστα, πλην συνήθεις αναβάσεις των υδάτων, αλλά, όχι και από τος έκτακτες  πλημμύρας». Ενώ προστέθηκε και το προστατευτικό μέτρο που αναφέρει ότι: « Οι αιγιαλοί, οι λιμένες και οι όρμοι δεν δύναται να γενώσις ιδιωτική, θεωρούνται ως κτήματα δημόσια. Με την κίνηση αυτή το τότε Ελληνικό κράτος φρόντισε όλες οι παραλίες να είναι δημόσιες και προσβάσιμες για τον λαό.

Μπορεί ο νόμος να πέτυχε τον σκοπό του, αλλά, προσπάθειες για το αντίθετο έγιναν και ήταν αρκετές μέσα στον πρώτο αιώνα του κράτους. Στην τετραετία 1919-23, το κράτος θωράκισε τις παραλίες με τον νόμο για την «Προστασία της ζώνης χειμέριου κύματος». Λίγα χρόνια αργότερα, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, με τον νόμο του 1940, «Περί Αιγιαλού και Παραλίας» έπειτα από επιτροπή που συνέστησε δυο χρόνια νωρίτερα, ξεκαθάρισε με απλό τρόπο τα πράγματα: «Ο αιγιαλός ήτοι η περί στοίχουσα των θαλασσών χερσαία ζώνη, η βρεχόμενη από τα μέγιστα πλην συνήθεις ανάβασις των κυμάτων είναι κτήμα κοινόχρηστο και ανήκει στο δημόσιο και προστατεύεται και διαχειρίζεται από αυτό».

Το αντίθετο έγινε με το καθεστώς της 21ης Απριλίου, όταν και με νόμο του 1870, μπορεί να όρισε την προστασία του αιγιαλού και της παραλίας σε βάθος 30 μέτρων, εξαιρούσε όμως βιομηχανικές εγκαταστάσεις, ξενοδοχειακά συγκροτήματα, αλλά και με Υπουργική Απόφαση μπορούσε να εξαιρέσει διαφορά έργα για το ίδιο το Δημόσιο και το Λιμενικό ταμείο! Έτσι τρία χρόνια αργότερα, το καθεστώς αναγκάστηκε να λάβει μέτρα για να μπορέσουν να ανοίξουν διαδρόμους μέσα από τις ιδιοκτησίες για να έχει πρόσβαση το κοινό!

Δέκα χρόνια αργότερα, ο τότε Υπουργός Χωροταξίας, Οικισμού και Περιβάλλοντος, Αντώνης Τρίτσης, το θέμα του αιγιαλού και της παραλίας των απασχόλησε ιδιαίτερα, ειδικά για τον τότε νέο οικιστικό νόμο που ετοιμαζόταν. Σύμφωνα με τον νόμο ότι είχε  χτιστεί πάνω σε αυτά έπρεπε να περάσει στα χέρια των εκαστότων Δήμων και το Κράτος, τίποτα όμως δεν έγινε σύμφωνα με τα αρχεία της εποχής!

Το κίνημα της πετσέτας μπορεί να έχει απασχολήσει τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τις τοπικές Αρχές λίγους μήνες πριν της Αυτοδιοικητικές εκλογές, αλλά, στα μεγάλα τουριστικά μέρη που υπάρχει και η ανεξέλεγκτη και δίχως όρια δόμηση, δύσκολα θα έχει άμεσα κάποια αποτελέσματα, το θαύμα πάντα υπάρχει, αλλά, «δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες».

Με πληροφορίες από την Εφημερίδα Εστία.